Abstrakt

W okresie międzywojennym na początku każdego roku akademickiego na Uniwersytecie Jana Kazimierza ustanawiano listę stypendystów Państwowego Akademickiego Funduszu Stypendialnego. Pieniądze na stypendia pochodziły przede wszystkim z funduszu stypendialnego Ministerstwa Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego, ale również z Funduszu Opłat Studentów lub z pieniędzy ufundowanych przez jednostki administracyjne miast i powiatów, instytucje społeczne czy osoby prywatne. Stypendystami zostawała młodzież wyjątkowo zdolna, ale niezamożna. Przyznane stypendium (pełne lub półpełne)  pokrywało koszty utrzymania i kształcenia. Pełne stypendium opiewało na kwotę 90 zł w początkach lat 20-tych do 120 w końcu lat 30-tych. Pierwszeństwo w otrzymaniu stypendium mieli ci, którzy zamierzali poświęcić się badaniom naukowym lub pracy pedagogicznej. Studenci pobierający stypendium od roku akademickiego 1923/1924 zobowiązani byli do pracy na rzecz wskazanego Zakładu. Praca w Zakładzie polegała na pełnieniu dyżurów, katalogowaniu zbiorów biblioteki zakładowej i wykonywaniu poleceń kierownika Zakładu. W zamian za stypendium i pracę na rzecz Zakładu stypendysta miał stały dostęp do wszelkich źródeł i możliwość pogłębiania wiedzy z zakresu danego przedmiotu w ramach wybranego seminarium.

W Zakładzie Prawa Rzymskiego funkcjonowały dwie katedry obsadzone osobami profesorów: najpierw Leona Pinińskiego i Marcelego Chlamtacza, a następnie Wacława Osuchowskiego. Do każdej z katedr przydzielano co roku po kilku stypendystów. Spośród trzydziestu stypendystów, których nazwiska udało się ustalić, przybliżono szerzej sylwetki tych, którzy po wojnie zostawili po sobie trwały ślad na kartach historii. Byli to Wacław Osuchowski, Adam Wojtunik, Mieczysław Pojnar i Franciszek Zbiegień, którzy po studiach związali się z nauką prawa rzymskiego lub próbowali łączyć prawo z nauką, adwokat i radca prawny Jan Bikart, emigranci: dziennikarz i społecznik Adam Treszka oraz reżyser, twórca „Wesołej Lwowskiej Fali” Wiktor Budzyński.